Üzgün bir şiir
Üşenmemişsin,
Etrafına koca bir kale dikmişsin.
Kendini yapay bir dünyaya hapis etmişsin.
Ne sen bu duvarları aşabiliyorsun,
Ne ben sana ulaşabiliyorum.
Kaçıyorsun,
Sana dokunmak isteyen elimden.
Neden?
Beraber olduğun biri mi var?
Ne önemi var,
İstediğinde yanında olmadıkça.
Beraberlikler de hep biter,
Başladıkları gibi, ansızın, bir gün.
Kalırsın dört duvar arsında,
Sen ve yaptığın dünya.
Bunalırsın,
Atmak istersin kendini dışarı.
Yıkmak istersin,
Önyargılarla ördügün kalın duvarları.
Küçücük te olsa bir kapı bırakmalıydım, dersin,
İş işten geçtikten sonra.
Kaleler bir günde yıkılmaz.
Kaybedeceğin onca zaman,
Gözlerinin önünden geçtiğinde,
Yer sarsılsın istersin, öfke ile.
İşte o gün geldiğinde,
Siyahlarını usulca kaydır, omuzlarından aşağı ki,
Bütün güzelliğinle beni düşündüğünü
Görebileyim.
Koşup sana gelebileyim.
Üzgün bir şair